همه ی ما انسان ها اولین چیزی که هنگام یاد کردن از مکان و یا شهری به ذهنمان خطور پیدا می کند، نماد، اماکن و بافت های تاریخی و مذهبی آن شهر است که یادآور فرهنگ،آداب و رسوم، تمدن و در یک کلام هویت آن می باشد.

شکل و ساختار ظاهری یک شهر علاوه بر ساختار طبیعی، توسط عناصر مصنوع به دست انسان نیز شکل می گیرد که از آن به هویت کالبدی تعبیر می نمایند و عاملی است که عرصه های باز، بسته ، عمومی و کارکردی شهری همچون بافت، ساختار و شکل شهر به آن وابسته است. بافت کالبدی و ساختار مکانی شهر همچون راه ها، شبکه های ارتباطی، محله ها، نشانه ها و نمادها در قالب معماری های نوین و کهن در کنار دیگر مقولات و مباحث شهری همچون مبلمان شهری از مهم ترین ابعاد هویت شهرها و رکن اصلی هویت بخش شهرهای امروزی محسوب می شوند.

بسیاری از صاحب نظران بر این باورند که هویت شهری در ساده ترین شکل آن همان عاملی است که سبب احساس تعلق و دلبستگی شهروندان به شهر می شود و در پی این دلبستگی و غرور، "شهروندان" که در جایگاه بالاتر و ارزشمندتری از "شهرنشینان" قرار دارند، می توانند با این احساس تعلق خود را در مدیریت شهری و توسعه و پیشرفت روزافزون شهر شریک دانسته و مشارکت نمایند.

وقتی اسمی از تهران به عنوان پایتخت کشور به میان می آید، اولین چیزی که به یاد آورده می شود برج میلاد و میدان آزادی است. یا در اصفهان سی و سه پل و میدان نقش جهانش و یا در شیرازتخت جمشید،حافظیه و دروازه قرآنش و همینطور در مشهد و دیگر شهرهای کشور هم به همین شکل و یا حتی در کشورهای دیگر نیز شهرها با نمادهایشان شناخته می شوند و این در حالی است که که در کشور ما و یا در بسیاری از کشورهای دیگر این نمادها به عنوان سمبل مقاومت و آزادی لقب گرفته و بخش غیر قابل تفکیک از هویت،فرهنگ، تاریخ و تمدن ملت ها می باشند.

ساری نیز به عنوان نماد و مرکز استان مازندران دارای قدمت و سابقه ی سه هزار ساله ی تمدن و فرهنگ است و به لحاظ جایگاهش دیگر فقط معرف فرهنگ یک شهر و شهروندانش نبوده بلکه نشان دهنده ی فرهنگ ارزشمند مردم یک استان و حتی فراتر از یک استان که یک ملت می باشد.

اما متأسفانه آثار تمدن و فرهنگ مردمانش در اثر برخی بی مسئولیتی ها، سطحی نگری ها و غرض ورزی ها همچون دیگر عرصه های فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی که در این مجال فرصت پرداختن به آنها نیست گرد و غبار مظلومیت گرفته و بخشی نیز با دستان خودمان در آستانه ی نابودی است.

واقعا اگر درست بیاندیشیم با از دست دادن همین چند نماد باقی مانده همچون برج ساعت، مسجد فرح آباد، خانه ها و آب انبارهای قدیمی و ... که در واقع هویت ایرانی- اسلامی مان محسوب           می شوند، دیگر چه چیزی برای حفظ غرور نسل امروز و آتی که نشان دهنده ی پویایی و عزت یک ملت می باشد باقی خواهد ماند؟!

در این میان اعضای شورای اسلامی شهر، مدیران شهری و در رأس آنها شهردار شهر نقش کلیدی در حفظ هویت شهری بر عهده خواهند داشت و در این ایام بزرگترین خدمت شهردار شهرمان بازگرداندن حس تعلق شهروندان به شهر و حفظ هویت فرهنگی آنان در جهت ساختن شهری است که ساختنی است نه یافتنی.

حال که با تغییر نام میدان خزر به میدان فرح آباد، بازگرداندن اسب ها به عنوان یکی از نمادهای شهرمان نیز مطرح شده است،مسئولان استانی و شهری در آزمونی دیگر قرار گرفته اند تا دوباره بتوانند با جلب رضایت شهروندان و احترام به افکار عمومی تصمیمی درست بگیرند.